Dom inteligentny, a lokator?

„Kiedy wyjdzie pan z ubikacji i np. zapomni spuścić wodę, możemy tak ustawić oprogramowanie i sterowniki, że jednym kliknięciem w ekran telefonu uruchomi pan spłuczkę…”. Zachęcano mnie do nafaszerowania domu sztuczną inteligencją.

Spłuczka sedesowa w ubikacji – jakże strategicznym pomieszczeniu w każdym domu, ma to do siebie, że czasem się psuje. W poszukiwaniu nowej wybrałem się do jednego z marketów budowlanych, gdzie nieprawdopodobnie miła dla oka pani, namawiała mnie na zakup i instalację inteligentnego domu, którym sterować mógłbym sobie telefonem siedząc w redakcji. – I spłuczką też? – dociekałem. – Oczywiście! Np. kiedy wyjdzie pan z ubikacji i np. zapomni spuścić wodę, możemy tak ustawić oprogramowanie i sterowniki, że jednym kliknięciem w ekran telefonu uruchomi pan spłuczkę – fantazjowała piękna kobietka, której wytłumaczyłem, że nie zdarzają mi się tego typu problemy, a inteligentny dom już mam. – Namiot, który sam się rozkłada… – odrzekłem z uśmiechem.

Pani okrasiła mnie litościwym spojrzeniem, które odwzajemniłem. W lekkim niesmaku rozstaliśmy się po miłej konwersacji, która integrowała specjalną aplikację na Androida ze spłuczką sedesową. Przez połowę dnia atakowała mnie powracająca myśl o inteligentnym domu, zarządzanym z pozycji smartfona. Zasięgnąłem informacji w sieci, a wcześniej zadzwoniłem do kolegi z Warszawy, który chwalił mi się kilka miesięcy temu instalacją podobnego cudeńka. Dowiedziałem się, że właśnie je odinstalował, bo jego inteligentny dom o mały włos nie zabił mu maleńkiego dziecka. Tzn. on nie zabiłby swojego dziecka mechanicznie spuszczaną roletą okienną. Gdyby nie czujnik oporu, znajomy po powrocie z pracy, gdzie zdalnie opuszczał w domu rolety, mógłby zastać ciekawego syna bez głowy. Inteligentny dom znajomego sprawiał też trudności z instalacją centralnego ogrzewania, która w relacji z aplikacją na telefon, wariowała. Raz grzała, raz nie. Zużycie wody wzrosło, bo sterowniki PLC działały też w łazience. Gdy ich zalało, ostatecznie zrezygnowali ze sztucznej inteligencji pod dachem…

Nie kwestionuję tego, że współczesna elektronika pomaga nam żyć. O to przecież chodzi, by nasza inteligencja, którą rozwijamy na różne sposoby, ułatwiała nam codzienność. Ale proszę dobrze zrozumieć, ułatwiała nie znaczy zastępowała. Aktualnie nie posiadam bramy wjazdowej, bo pewnie głupio by wyglądała na klatce schodowej mojego blokowiska, więc nie mogę się cieszyć z tego, że dziś można ją otworzyć jednym tylko kliknięciem w ekranik smartfona, a następnie – drugim kliknięciem w ekranik, napalić w kominku i rozgrzać kabinę prysznicową, czy ogrzać mieszkanie. Tak, to musi być wygodne. Ale przeraża mnie, gdy czytam w sieci tryskające entuzjazmem komentarze „mogę zgasić światło w pracy, gdy zapomnę ego zrobić wychodząc z domu”, albo „mogę dostać się do domu, gdy zapomnę kluczy”. Po lekturze wielu innych podobnych, zadawałem sobie pytanie, gdzie jest rozum takiego lokatora i czy dom nie staje się inteligentniejszy od niego.

Zgłębiając temat sterowników PLC i wielkich serwerowni zarządzającymi nimi w domach przyszłości, widziałem jak można siedząc w pracy podlewać ogród. Jak tyrając w robocie można czyścić wodę w maleńkim przydomowym basenie. Jak nie odrywając się od biurka w robocie, można odkurzać dom. Tylko po to, by po powrocie z „fabryki” położyć się spać, a jutro udawać życie w domu. Udawać, bo przecież nie żyć domem. Klikanie w ekranik telefonu czy tabletu, to nie jest życie domu. Jako zwolennik prostoty i cieszenia się z braku automatyki w moim mieszkaniu, czekam na specjalne programy antywirusowe dla inteligentnych domów. Na dodatkowe aplikacje, które niczym niepodległości strzec będą sztucznej inteligencji kwitnącej pod dachem tych, którzy swojej już nie ufają, lub z niej nie korzystają. Mówi się, że życie nie znosi próżni, ale zdaje mi się, że rynek ją wprost uwielbia…