U Jamesa Bonda, jak nie u Bonda…

Po miesiącu od premiery nie wypada pisać, że widziało się nowego Bonda, bo Bond już jest stary. A jeśli zliczyć początki wspaniałej kariery agenta 007, to wyjdzie nam, że nasz bohater ma 63 lata. Siedząc w kinie, ziewałem patrząc na ganiającego za złymi ludźmi Craiga, jego dziewczyny i telefon, który ratuje ludzkość przed terrorystami…

Prawdziwy mężczyzna powinien od czasu do czasu podnieść sobie ciśnienie. Zwłaszcza w nudny wieczór listopadowej szarugi. To przekonanie skłoniło mnie do kinowstąpienia na projekcję „Spectre”. Towarzyszyła mi wpatrzona w agenta 007 Szanowna Małżonka oraz kilku niewychowanych buraków, którzy żrąc popcorn mlaskali tak samo głośno, jak ich dzwoniące co jakiś czas telefony. Niewiele brakowało, a niczym James Bond nauczyłbym ich kultury, lecz zorientowałem się, że moja polisa na życie dotyczy zgonów w wypadkach komunikacyjnych, a nie od walki z buractwem w kinie. Nieważne…

Bond mnie nie rozczarował. Ciężko jest bowiem rozczarować niewiernego widza, który ogląda w kinie co trzecią produkcję o superagencie. Czułem, że będzie to wielkobudżetowy kaszan. Rozczarował mnie jedynie brak fantazji, jakim w dobie technologicznego boomu wirtualizującego naszą rzeczywistość, popisało się aż czterech scenarzystów! Śmiem twierdzić, że „Moonraker” z 1979 roku, który był moim pierwszym w życiu zderzeniem z przygodami Bonda, miał o wiele ciekawszy scenariusz, napisany w kulawych i ubogich dla technologii czasach. W dodatku przez jednego człowieka. „Spectre” pokazało mi po prostu nasze podłe czasy, tyle, że z happy endem. Parszywość terrorystów siejących na świecie strach i zamęt. Grupę takich samych patałachów, tyle, że finansowanych przez angielską koronę, nadętych i smutnych biurokratów z wywiadu, które (jak Amazon) uwierzyły w drony. Internetową inwigilację podłej organizacji, sterowanej przez dupka w garniturze. Terrorystami dowodził zaś rozkapryszony, zamożny laluś, który w okresie dojrzewania nie rozwiązał u psychoterapeuty swoich traum z dzieciństwa. No, mili państwo, banał… Nawet dziewczyny Bonda, jakieś takie, jak za przeproszeniem nie Bonda, lecz napotkane w taniej, pozamiejskiej dyskotece. Oczywiście myślę o pani Seydoux, a nie podstarzałej pani Belluci, która u boku superagenta winna pojawić się, owszem, ale 30 lat temu, a nie teraz!!! Rzecz jasna, jako widz nie mogłem nie zauważyć, że gdyby nie smartfon Sony Xperia Z, szlag trafiłby wszelkie starania i kuloodporne poty superagenta walczącego z terrorystami ze Spectre. Zauważyło to także siedzące za mną towarzystwo, obżerające się na noc popcornem. – Oooo! Patrz! Mój telefon Hy, hy, hy… – dochodziło zza moich pleców. Kocham kino…

W odróżnieniu od buractwa siedzącego za mną i Szanownej Małżonki, suszącej mi w aucie głowę, że powinienem coś ze sobą zrobić, by wyglądać jak Daniel Craig (przez co prowadziłem swoją skrzynkę na listy z kołami tak dynamicznie, jak James Bond), film nie podniósł mi ciśnienia. Znudził banalną fabułą, tanim efekciarstwem, absolutnym brakiem erotyki (to chyba najświętszy film w historii Bonda! Z drugiej strony, nie ma co się chłopu dziwić…) oraz kiepską muzyką. Dopiero w domowym zaciszu z moją ośmiobitową atarynką 2600 mogłem raz jeszcze przeżyć prawdziwe przygody agenta 007, odpalając na kartridżu grę z 1983 roku. Rozkoszując się pikselowatą gierką z dzieciństwa, zastanawiałem się nad tym, jak to jest, że im bardziej nowoczesną technologią posługuje się w filmie James Bond oraz twórcy jego filmowych zmagań, tym film jest gorszy, scenariusz banalniejszy, a dziewczyny Bonda… No, jak nie u Bonda!

Sony